Toen ik klein was draaide de streekbuschauffeur met de hand een buskaartje uit een Becksonapparaat kaartjesmachine. Wat schuifjes op en neer (zone vertrek en eindhalte, kaartsoort en datum), draaien aan een slinger en daar kwam het kaartje. Met een Beckson kon een chauffeur elk gewenst vervoerbewijs kon verkopen, zonder dat hij een groot assortiment kaartjes bij zich hoefde te hebben. Het streekvervoer werd samengevoegd in VSN. Na de strippenkaart kwam de Wayfarer ETM (Electronic Ticket machine) en werd de Beckson vervangen. Gegevens uit de Wayfarer werden vanuit een voertuig bij zendmasten draadloos doorgegeven aan de database bij het busbedrijf. En via draadloze communicatie kon meer; een verkeerslicht beïnvloeden (VETAG), elektronisch betalen, route-informatie gebruiken voor dynamische reisinformatie binnen en buiten het voertuig, draadloze kaartcontroles: we zijn nu bij de OV Chipkaart aangekomen, die inmiddels is ook al weer is vervangen door je telefoon-app; voor voorlopig even het eindstation (denk ik).
Het ontwikkelen van deze systemen kost veel tijd. Aan de ICT kant wordt software ontwikkeld, getest en beheerd. Aan de hardwarekant moet apparatuur worden aangeschaft die met de software kan werken. Aan de technische kant moet deze apparatuur worden ingebouwd en onderhouden en aan de gebruikerskant moet de eindgebruiker deze apparatuur goed leren bedienen. Bij alle aspecten speelt opleiden dus een cruciale rol.
Voor het streekvervoer, destijds onder de holding VSN, heb ik vanaf 1992 de opleidingen voor het instellen en beheren van ICT systemen ontwikkeld en daarna landelijk de systeembeheerders opgeleid. Monteurs werden opgeleid door de WIO, het opleidingsinstituut voor monteurs. Voor de eindgebruikers (chauffeurs e.d.) heb ik knoppencursussen en bedieninstructies ontwikkeld, instructeurs getraind en alle chauffeurs laten opleiden. De resulataten waren altijd zeer effectief en heel succesvol.
Via de knoppen hieronder krijg je een indruk van een paar van deze excercities
|